Leczenie zatrucia iwermektyną

Nie istnieje swoiste antidotum przeciwko zatruciom iwermektyną, ale możliwe jest podjęcie pewnych środków, które zminimalizują objawy kliniczne. Wymienia się tu głównie objawy natury neurologicznej, takie jak ataksja, letarg, rozszerzenie źrenic, drżenia, ślepota, ślinienie, wymioty czy dezorientacja i są one związane z nadmierną aktywnością receptora GABA w centralnym układzie nerwowym.

Toksyczna dawka iwermektyny dla psów i kotów wacha się pomiędzy 0,1 a 2,5 mg/kg (100 – 2500 mikrogramów/kg). Psy ras, u których występuje defekt P-glikoproteiny (mutacja recesywna w genie ABCB1, poprzednio zwanym MDR1), mogą doświadczyć zatrucia już przy najniższych dawkach toksycznych z powodu większego stężenia leku przekraczającego barierę krew-mózg. Do ras tych należą owczarki collie, border collie, owczarki australijskie oraz szetlandzkie.

Leczenie początkowe

Jeśli pacjent jest wystarczająco świadomy, wskazane jest podanie węgla aktywnego nawet co 4 do 6 godzin, jako że iwermektyna ulega krążeniu jelitowo-wątrobowemu. Istnieją doniesienia, że drgawki mogą reagować na benzdodizepiny (BDA) lub metokarbamol.

W ostatnich czasach zastosowanie dożylnych emulsji lipidowych (Intralipid 20%) z powodzeniem łagodzi objawy u psów z zatruciem iwetmektyną. Mechanizm działania nie został jak dotąd poznany, ale uważa się ,że emulsja powoduje oddzielenie się składników lipofilowych z plazmy i przyspiesza ich eliminację. Najczęściej stosuje się 20% emulsję o toniczności około 800 mOsm/L, co umożliwia podanie przez żyły obwodowe.

Sugerowany protokół leczenia jest następujący:

Powoli podać początkową dawkę uderzającą w bolusie 1,5ml/kg 20% emulsji. Następnie rozpocząć infuzję ciągłą w tempie 0,25ml/kg/min przez 30-60 minut. Ponieważ może się to przełożyć na znaczną ilość płynu, należy także rozważyć podawanie wlewu przez 1-4 godzin celem uniknięcia przewodnienia. W razie konieczności należy podać powtórną dawkę, jednakże przedtem powinno się sprawdzić surowicę. Jeśli surowica jest lipemiczna nie należy powtarzać podawania emulsji lipidowej, ponieważ nie przyniesie to spodziewanych korzyści. Należy wówczas powtórnie sprawdzić surowicę po upływie  2 godzin i dopiero wówczas zadecydować o powtórnym podaniu emulsji. Nie należy podawać więcej niż dwie dawki, jeśli nie zauważa się poprawy stanu klinicznego.

Większość pacjentów po zatruciu iwermektyną dobrze reaguje na leczenie wspomagające i powraca do normy w ciągu 48-72 godzin. Poprawa stanu jest szybsza u pacjentów leczonych dożylną emulsją lipidową (intravenous lipid emulsion ILE).

Zalecanaliteratura:

1. Merola V, KhanS, Gwaltney-Brant S. Ivermectin toxicosis in dogs: a retrospective study. J AmAnim Hosp Assoc 2009;45(3):106-111.

2. Pritchard J.Treating ivermectin toxicity in cats. Vet Rec 2010;166(24):766.

3. Epstein SE, Hollingsworth SR. Ivermectin-inducedblindness treated with intravenous lipid therapy in a dog. J Vet Emerg Crit Care 2013;23(1):58-62.

4. Bates N, Chatterton J,Robbins C, et al. Lipid infusion in the management of poisoning: a report of 6 caninecases. Vet Rec 2013;172(13):339.

źródło: http://veterinarymedicine.dvm360.com/just-ask-expert-best-way-treat-ivermectin-toxicosis

Źródło zdjęcia:  http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Rough_Collie_head.jpg